W świecie fotografii istnieje wiele aparatów, które wyróżniają się niekonwencjonalnymi rozwiązaniami technologicznymi. Te niezwykłe kamery fascynują nie tylko entuzjastów fotografii, ale także osoby zainteresowane oryginalnymi wynalazkami. Jednym z tych innowacyjnych aparatów jest Leica S1, który został wprowadzony na rynek w 1996 roku.
Leica S1 był niezwykle rzadkim modelem, o którym mało kto słyszał. Prawdopodobnie dlatego, że został wprowadzony na rynek w czasie, gdy technologia cyfrowa dopiero zaczynała odgrywać ważną rolę w fotografii. Ten aparat przyciągał uwagę głównie z dwóch powodów: swoją rozdzielczością 26,4 megapikseli i czujnikiem średniego formatu.
Jego rozdzielczość była imponująca jak na tamte czasy. Dopiero w 2004 roku, gdy wprowadzono model Phase One P30 o rozdzielczości 31,6 megapikseli, przewyższył możliwości Leica S1. Jednak przez długi czas Leica S1 uchodziła za aparat o najwyższej rozdzielczości, aż do premiery modelu Leica S2 w kolejnych latach.
Inną nietypową cechą Leica S1 był rozmiar jego czujnika, który wynosił 36×36 mm, co oznaczało, że był on o 50% większy od pełnoklatkowych czujników, chociaż różnica w pomiarach przekątnej wynosiła tylko 17,7%. Dzięki temu aparatowi można było tworzyć niezwykle szczegółowe zdjęcia. Brak interpolacji i zastosowanie skanującego czujnika umożliwiały rejestrację pełnej gamy kolorów RGB w każdym punkcie obrazu. Niestety, problemem była ogromna wielkość pliku – aż 150 MB, co stanowiło znaczne wyzwanie dla komputerów domowych w tamtym czasie.
Co ciekawe, Leica S1 był wyposażony w wymienne mocowania obiektywu. Aparat umożliwiał korzystanie z różnych popularnych mocowań, takich jak Leica R, Canon FD, Contax C/Y, Minolta MD, Nikon F, Olympus OM i Pentax K. Dawało to użytkownikom możliwość zastosowania różnych obiektywów, co było niezwykle praktyczne.
Jednak ważne jest zaznaczenie, że Leica S1 to bardzo rzadki model – wyprodukowano tylko 1500 egzemplarzy, z czego sprzedano tylko 150. Niewątpliwie był to prawdziwy przełom w dziedzinie fotografii cyfrowej.
FAQ
The source of the article is from the blog karacasanime.com.ve