Ridley Scott był zdezorientowany. W 1983 roku poproszono go o nakręcenie reklamy dla nowego komputera Apple, który miał zostać wydany w następnym roku. Scott wyobrażał sobie, że Apple ma coś wspólnego z The Beatles. Chiat/Day, firma PR pracująca wówczas z Apple, zapewniła brytyjskiego reżysera, że to inna firma. “Powiedzieli ‘nie, nie, nie. Apple to ten gość o imieniu Steve Jobs'” – wspominał Scott. “Zapytałem ‘kim do licha jest Steve Jobs?'”.
Apple chciało, aby ten reżyser z South Shields dodał nieco magii do swojego nowego komputera. Chcieli, aby pomógł uwieść Apple Mac jako rewolucyjne, wyzwalające i niezbędne urządzenie do użytku domowego lub biurowego. Scott czytał scenariusz reklamy Apple z rosnącym zdumieniem. Zdał sobie sprawę, że fabuła została zainspirowana powieścią George’a Orwella “Rok 1984”. Ale czegoś brakowało – nie było mowy o produkcie. “O mój Boże [pomyślałem]. Nie mówią, co to jest, nie pokazują, co to jest” – powiedział Scott w wywiadzie dla The Hollywood Reporter. “Nawet nie mówią, do czego służy. To reklama jako sztuka. Była niesamowicie skuteczna”.
Scott jest skromny. Głównie dzięki jego genialnemu wykonaniu scenariusza ta reklama, emitowana jako 60-sekundowy spot podczas przerwy na Super Bowl w 1984 roku, była niesamowicie skuteczna.
W ukończonym filmie ponury, szary pracownicy siedzieli w olbrzymim szarym pomieszczeniu przed dużym ekranem. Scott doskonale zatrudnił tych statystów spośród społeczności skinheadsów w Wielkiej Brytanii – wyglądali na tłamszonych bandytów, których świadomy człowiek nie zaprosiłby na kanapki z ogórkami. W miarę jak siedzieli, Wielki Brat przemawiał z ekranu: “Dzisiaj świętujemy pierwszą rocznicę Dyrektywy Oczyszczania Informacji. Stworzyliśmy, po raz pierwszy w historii, ogród czystej ideologii – w którym każdy pracownik może zakwitnąć, bezpieczny przed szkodnikami, niosącymi sprzeczne prawdy. Nasze Zjednoczenie Myśli jest silniejszą bronią niż jakakolwiek flota czy armia na Ziemi. Jesteśmy jednym ludem, z jedną wolą, jednym postanowieniem, jednym celem. Naszych wrogów zatrzemy ich własnym zamieszaniem. Zwyciężymy!”. Ogromne znudzenie! Jakaś komunistyczna bzdura! Dzięki Bogu, na tyłach pomieszczenia coś się dzieje. Stylowa młoda kobieta w pomarańczowych krótkich spodenkach i białej koszulce biegnie w stronę ekranu, unikając pogromców Wielkiego Brata w futurystycznych hełmach, którzy ją ścigają. Młodą kobietę zagrała Anya Major, modelka i zawodniczka w rzucie dyskiem, która później wystąpiła jako tytułowa postać w teledysku Eltona Johna “Nikita”.
Major otrzymała rolę po przesłuchaniu w Hyde Parku w Londynie, podczas którego kilka kobiet starających się o rolę miało trudności z kontrolowaniem młotków. Jedna z nieudanych kandydatek prawie trafiła przypadkowego przechodnia, gdy puściła go za wcześnie. W przeciwieństwie do innych, Major opanowała sztukę wirowania przed rzutem w odpowiednim momencie, aby zoptymalizować zarówno prędkość, jak i odległość. Niewiele modelek ma taką absolutną kontrolę nad swoim ciałem. Dlatego Major dostała tę rolę.
W ukończonym spocie ona macha młotkiem, a następnie rzuca nim w ekran, odcinając transmisję Wielkiego Brata i przygotowując miliony amerykańskich widzów na ostateczną tryumfalną wiadomość. “24 stycznia” – powiedział głos zza kamery. “Firma Apple wprowadzi na rynek Macintosha i zobaczysz, dlaczego rok 1984 nie będzie taki jak ‘Rok 1984′”. Telewizory na całym świecie na chwilę zaczerniły, zanim pojawił się nieodłączny logo Apple. Jaka była wiadomość? Apple Mac uwolni tłumy od totalitarnego pańskiego kontrolowania. Wszyscy widzowie musieli zrobić, aby osiągnąć taką wolność, to zapłacić 2 495 dolarów (odpowiednik około 7 000 dolarów dzisiaj). Steve Sculley, ówczesny dyrektor generalny Apple, nalegał, aby Macintosh kosztował 500 dolarów więcej niż Steve Jobs, aby pokryć koszty reklamy, PR i przede wszystkim ikonicznych reklam Ridleya Scotta.
Pomimo tego, że stał się ikoną, Apple Mac okazał się klapą. “Był genialnie wolny i słaby, i żadna ilość spinu nie załata tego” – napisał Walter Isaacson, biograf Jobsa. Miał mały, monochromatyczny monitor, niewygodną grafikę, słabą pamięć 128K i brak wewnętrznego dysku twardego. Krytycy szybko nadali mu przydomek “beżowy toster”. Chociaż do kwietnia 1984 roku sprzedano 70 000 Apple Maców, na koniec tego roku sprzedawano tylko 10 000 miesięcznie, co doprowadziło do kryzysu Apple i usunięcia Jobsa z firmy, którą współzałożył.
Oczywiście to nie był koniec historii Steve’a Jobsa. W 1997 roku przeprowadził przewrót w zarządzie i został dyrektorem generalnym Apple. Drugie przyjście Jobsa przyniosło produkty, z którymi jest teraz kojarzony, takie jak iPod (wprowadzony na rynek w 1997 roku) i iPhone (2007). W rzeczywistości, w reklamach Apple z 1997 roku, które wykorzystywały postaci historyczne, takie jak Gandhi i Einstein, sugerowano, że oni, tak jak Jobs, byli wyzwalającymi postaciami, jak stwierdzała kampania “Myśl inaczej”. Według tej kampanii Jobs był najnowszym w linii bohaterów wyzwalających, którzy uwolnili ludzi zarówno od łańcuchów fizycznych, jak i umysłowych. Gadżety Jobsa były sprzedawane jako urządzenia wyzwalające.
FAQ:
1. Jaka była reklama Apple zrealizowana pod reżyserią Ridleya Scotta?
Reklama Apple pod reżyserią Ridleya Scotta została wyemitowana podczas przerwy na Super Bowl w 1984 roku. Miała ona na celu przedstawienie Apple Mac jako rewolucyjne i niezbędne urządzenie do użytku domowego lub biurowego.
2. Jakim wydarzeniem fabuła reklamy Apple była inspirowana?
Fabuła reklamy była inspirowana powieścią George’a Orwella “Rok 1984”, podkreślającą, że Apple Mac był narzędziem do wyzwolenia spod kontroli totalitarnego państwa.
3. Kto zagrał główną rolę w reklamie?
Główną rolę w reklamie zagrała Anya Major, modelka i zawodniczka w rzucie dyskiem.
4. Jakie były reakcje na reklamę i jaką wiadomość przekazywała?
Reklama stała się ikoną i została ciepło przyjęta przez widzów. Przekazywała ona wiadomość o indywidualnym wyzwoleniu spod kontroli państwa.
5. Jak Apple Mac był oceniany?
Mimo że stał się ikoną, Apple Mac okazał się klapą. Był oceniany jako wolny i słaby, a jego design krytykowano. To doprowadziło do poważnego kryzysu w firmie Apple i usunięcia Steve’a Jobsa z zarządu.
The source of the article is from the blog maltemoney.com.br