In de afgelopen jaren hebben inwoners van Californië steeds meer te maken gehad met overheidsbemoeienis. Van beperkingen op watergebruik tot regelgeving met betrekking tot de “gig-economie”, Sacramento vertelt ons hoe we ons leven moeten leiden en onze bedrijven moeten runnen. Nu richt de staatsregering haar aandacht op een van onze meest fundamentele rechten: contractvrijheid.
Contractvrijheid is het tegenovergestelde van overheidsregulering. Het stelt mensen in staat om onderling voordelige overeenkomsten aan te gaan zonder dwang van een overheid die de voorwaarden bepaalt. Mensen sluiten elke dag contracten zonder overheidsinmenging.
Als het gaat om contracten met betrekking tot het gebruik van iemands digitale gelijkenis, wil Sacramento deze vrijheid nu beperken onder invloed van technopaniek rond generatieve kunstmatige intelligentie.
Het wetsvoorstel, bekend als A.B. 459, richt zich op zogenaamde “digitale replica’s”, die virtuele representaties zijn van echte personen. Decennialang hebben makers replica’s gebruikt, waarbij ze getalenteerde animators en computergegenereerde beelden (CGI) inzetten. Kunstmatige intelligentie vergemakkelijkt en verlaagt de drempels voor deze technologie, waardoor kleinere producenten zonder grote Hollywood-budgetten digitale replica’s in hun kunst kunnen verwerken.
Natuurlijk wordt het moeilijker om technologie onder controle te houden naarmate deze toegankelijk wordt voor de massa.
Deze wetgeving zou het creatieve proces verstoren door onnodige bepalingen op te leggen aan het gebruik van digitale replica’s als een bedrijf een replica wil maken in samenwerking met een werknemer. Nog erger is dat het wetsvoorstel retroactief van toepassing zou zijn en bestaande contracten ongeldig zou maken als de werknemer tijdens de onderhandelingen niet vertegenwoordigd werd door een advocaat of een vertegenwoordiger van een vakbond.
Californische inwoners kunnen in de Verenigde Staten een kind adopteren, trouwen, een huis verkopen, een testament opstellen en een bedrijf starten zonder de noodzaak van een advocaat of vakbondsbijdragen. Maar een contract ondertekenen met betrekking tot digitale replica’s? Dat is waar de lijn wordt getrokken, volgens de voorstanders van A.B. 459.
Hoewel het begrijpelijk is dat individuen in veel contexten hun eigen advocaat willen hebben, is het niet de taak van de overheid om dit te eisen voor digitale replica’s of enige andere zaak. Een dergelijke eis is waarschijnlijk ongrondwettelijk en vertegenwoordigt als beleid een gevaarlijke inbreuk op de individuele vrijheid van acteurs en gewone inwoners van Californië.
Bovendien doet A.B. 459 niets om de huidige en potentiële problemen rond met AI gegenereerde digitale replica’s aan te pakken. Deze technologie is al misbruikt. Een schokkend voorbeeld was de release van neppornografische afbeeldingen met behulp van AI gegenereerde afbeeldingen van Taylor Swift op sociale media afgelopen maand. Op dezelfde manier waren misbruik van met AI gegenereerde stemmen om ouders te misleiden en hen te laten denken dat hun kind ontvoerd was, of ongeautoriseerde tandheelkundige advertenties met AI gegenereerde Tom Hanks, niet het werk van goedbedoelende bedrijven, maar schadelijke actoren die uit waren op illegale financiële winst.
A.B. 459 bevat geen bepalingen om dergelijk gedrag te bestraffen, maar legt een reeks nieuwe kosten op aan individuen en bedrijven die deze technologie legaal willen gebruiken.
Het voorstel is simpelweg onpraktisch. Termen die in het wetsvoorstel worden gebruikt, zoals “digitale replica” en “generatieve kunstmatige intelligentie”, zijn slecht gedefinieerd en zo vaag dat het onduidelijk is hoe een retroactieve bepaling zou worden toegepast.
Zou een tekening van een acteur in een aflevering van The Simpsons kwalificeren als een “digitale replica”? Zullen gemeenschappelijke technieken voor bewerken en het toepassen van CGI, zoals die waarmee Forrest Gump te midden van grote wereldgebeurtenissen werd geplaatst, nu worden beschouwd als “kunstmatige intelligentie”? Moeten studio’s en productiebedrijven, laat staan kleinere makers, hun werken doorzoeken en proberen “digitale replica’s” te identificeren die de auteurs van het wetsvoorstel zelfs niet kunnen definiëren? Dit zou nuttig zijn voor advocaten, maar een verspilling van tijd en geld voor makers en een verlies voor de economie van Californië.
Zoals vaak gebeurt, haast Sacramento zich om complexe kwesties te reguleren die door anderen moeten worden overwogen. Auteursrecht is een aangelegenheid voor de federale overheid en het is logisch om af te wachten wat het Congres zal doen voordat er actie wordt ondernomen die getuigt van meer doordachte overweging.
Er zijn legitieme zorgen over A.B. 459. Niemand wil zien dat acteurs en makers worden uitgebuit door nieuwe technologie. Maar Sacramento mag niet eenzijdig handelen.
Lance Christensen is de vicepresident Government Affairs bij het California Policy Center.
Veelgestelde vragen:
The source of the article is from the blog oinegro.com.br